Regelneef maakt een video

Als Opperregelneef van Workpatch wilde ik een video over werken met Workpatch. Daar had ik veel redenen voor en weinig budget. Een werkbare oplossing leek het maken van een video met behulp van stilstaande foto’s.

Op Workpatch vroeg ik om een model en een fotograaf. Ik was erg blij toen Judith model wilde zijn en haar vriend Marco de fotograaf. Ze zijn daar namelijk allebei heel goed in. Omdat zij leuke mensen zijn, en op de film komen cool is, wilde mijn dochter Ava ook meedoen. Ondertussen werkte ik met de jonge filmmaker Stef aan een script en planden we een zaterdagochtend in mei voor de opnamen.

In een vrolijke maar geconcentreerde sfeer werden die ochtend alle nodige foto’s gemaakt. Grappig was dat Stefano – een bij Marco logerende fotograaf – ook op de foto kon, zogenaamd als “dé fotograaf”.

Lastig

Lastig werd het toen de perfectionist in mij wilde sleutelen aan de voice-over, omdat ik verbetersuggesties kreeg op de eerste edit. Stefs eerste edit was slick, maar de tekst moest beter. En dan gaat alles schuiven: je mist een goede foto, het ritme van de montage klopt niet meer, de herziene tekst is ook niet je van het, en …

Maar goed, het is gelukt. Dank zij Workpatch, mag ik wel zeggen. En het was erg leuk om te doen. Waar de video over gaat? Kijk maar! En laat vooral je commentaar achter, daar leren we van. Want we hadden al bedacht dat we nu de op-17-na-beste promovideo voor Workpatch aan het maken waren. Zo haal je de druk van het perfectionisme een beetje weg.

Eerlijk gezegd: toen ik dit blogje schreef, was de video nog niet he-le-maal af. Er moest nog wat aan het geluid gesleuteld worden, en er moest nog een muziekje bij. Maar ik was zo blij, ik wilde ‘m aan je laten zien. Wat vind je? Kun je al Workpatchend zoiets regelen als een video maken of niet? Hier is 'ie:




Foto onder CC-licentie van nainx via Flickr

Wouter heeft een goed idee voor een gemeenschap

Wouter zei: "Waarom niet klein beginnen, bijvoorbeeld op school?" Hem leek het wel wat, taken die volwassenen op scholen moeten doen, onderling verdelen.

Gemeenschapstaken, daar gaat het om. Een school is dan een voorbeeld van een gemeenschap. Niet "gemeenschap" als wensformule, maar als een collectieve en niet-af-te-schuiven verantwoordelijkheid.

Eigen kringen

Wouter en ik hadden, toen hij dat zei, onze dochters op dezelfde basisschool. "Er zijn ouders nodig en er zijn ouders die iets willen doen. Dan begin je in de kring waar je de mensen kent, en waar ze jou kennen, ik vind dat fijn," zei Wouter, die een klein tikkeltje schuchter is, zoals eigenlijk bijna iedereen. Dat is de kern van elke gemeenschap: het doen van dingen binnen je eigen kringen.

Dat is ook de kern van Workpatch zoals we het nu hebben ontwikkeld: een gemeenschapsbevorderend instrument voor kringen van mensen die elkaar (vaag) kennen, en die bereid zijn samen aan iets te werken. Scholen. Bedrijven. Verenigingen. You name it.

De (nieuwe) school van mijn dochter werd intussen proefgebruiker van Workpatch. En de gemeenschapszin werkt: vanavond werkt mijn vrouw mee aan het onderhoud van de tuin van de school (en ik doe andere dingen binnen de schoolgemeenschap, zoals talloze ouders). De bomen onderhouden, ik voel een overeenkomst met gemeenschap, met school en groei - need I say more?

Je eigen Workpatch-netwerk voor jouw gemeenschap aanmaken? http://www.workpatch.nl/network/plans/

Is wat ik schrijf "too bloody obvious"? Waarom noemen mensen scholen dan leerfabrieken? Wees de eerste die reageert.

foto: by ella's dad as found on http://www.flickr.com/photos/ellasdad/309319811/

Community is nu "live"

2010 was een jaar vol ontwikkelingen. Onder meer vonden we twee sterren: hooggekwalificeerde software-ontwikkelaars die Workpatch konden en wilden maken, en die we ons konden "veroorloven". En toen ging het rap. De één begon met het bouwen van de database-applicatie (de technische "achterkant" van zoiets als Workpatch). De ander kwam erbij voor het ontwikkelen van de voorkant, de zogeheten User Interface en User Interaction. Er ontstond een vruchtbare samenwerking. Zodoende konden we eind februari 2011 aan circa 120 mensen uit onze "achterban" Workpatch op proef aanbieden. Eens kijken hoeveel sterren we van ze krijgen. De eerste reacties zijn positief, en ondertussen wijzen onze eerste gebruikers ons op fouten en geven ons hun ideeën. Niet voor niks dus, die Feedback-knop.

Tegelijk werken we nu aan proefprojecten met andere gemeenschappen, waarvan de eerste in maart gaan starten. Over de ervaringen daarmee kan ik nog niets vertellen, dat staat nog in de sterren geschreven.

Voel je vrij om te reageren!