Majesteit, daarom juist!

De Koningin zegt vandaag in haar Kersttoespraak: Vroeger was er vrijwel overal burenhulp en vormde nabuurschap de basis van de samenleving. Men kende elkaar. Maar de moderne mens lijkt weinig aandacht te hebben voor de naaste.

Sociale behoeften

Als ik zo vrij mag zijn, Majesteit: verlenen u en uw buren elkaar wederzijds burenhulp? Ik neem maar aan van wel. Prachtig! Daarvoor ontwikkel ik dus Workpatch. Voor moderne mensen die in hun leven graag wat hulp ontvangen, en anderen hulp geven. Want de sociale behoeften waaraan u refereert, majesteit, zijn ook van onze tijd.

Is het immers niet zo, dat wij met Kerst veelal het gezelschap zoeken van onze familie? Maar dat wij op vele andere dagen van het jaar de koffie drinken, ons gesprek voeren en een zwaar bankstel tillen met onze buren? Met mensen die dicht bij elkaar wonen, die elkaar de hand reiken als dat nodig is. Die elkaar dat spreekwoordelijke kopje suiker te leen durven vragen.

Voorrecht

Dit is dan het voorrecht van hen die de mogelijkheid hebben gezien, gevonden, gemaakt om met hun buren in contact te komen. Daarover schreef ik ook op 22 december op dit blog.

Majesteit, Workpatch opent die mogelijkheden voor velen, met gebruikmaking van technologie. Ik hoop dat dit u tevreden zal stemmen en wens u een goede Kerst.

foto by zwolle@flickr.com_under_cc

Hé baas, zal ik komen werken?

De werkloosheid is in het 4de kwartaal 2009 fors meer opgelopen. Het aantal beschikbare vrijwilligers stijgt lekker mee.

Eerst dacht ik: dat is dan makkelijk als je je vissersbootje moet bemensen (of een andere organisatie). Je hulpjes staan te trappelen. In twintigtien is iedereen voorzien.

Maar zo werkt het niet in 20-10.

Hoge eisen

* Jonge zelfbewuste werkkrachten stellen hoge eisen. Niet zelden hebben ze een tikkie "consumptieve" instelling: ze kijken of de organisatie zich bij hén aanpast, want andersom is passé.

Onregelmatig leven

* Taakverdeling en roostering loopt vast op het onregelmatig leven van mensen. "Sorry baas, ik ga vanmiddag meedoen met een actie voor Serious Request. Trouwens, heeft u zin om ook wat te doneren?"

Planning van niks

* De roostercoördinator heeft misschien prachtige software, maar wie er wanneer beschikbaar is, kan hij niet weten. Dat weten de werkkrachten zelf eigenlijk ook pas op het moment dat het zo is. "Hé baas, dat Serious Request, daar kwamen we niet binnen. Zal ik vanmiddag komen werken, dan?"

Ach, de visserbaas was al zelf de zee opgegaan, er moest toch gevist worden.

Reageer maar als u dit ziet gebeuren. Of juist niet, dan leer ik weer wat.

Help! Een dik pak sneeuw.

Er ligt vandaag een dik pak sneeuw. Wat nu als in jouw straat iemand niet genoeg eten in huis heeft, maar terecht bang is om de deur uit te gaan? Jij zou misschien iets willen uitlenen, of de tocht naar de winkel maken. Maar hoe weet jij wie er bij jou in de straat zonder eten zit? En hoe weet die nooddruftige dat jij bereid bent om te hulp te schieten?

Natuurlijk, bijna iedereen is "zelfredzaam", en de anderen worden bijna allemaal verzorgd. Maar toch fantaseer ik over Workpatch. Zodat je elke vraag om wat hulp de wereld in kunt sturen. Zodat iemand bij jou in de straat je te hulp kan schieten. En andersom.

Ondertussen geniet ik van het uitzicht: sneeuw met zon erop.

5 Bedreigingen voor Vrijwilligersorganisaties (2)

Vorige blogpost gaf ik de nummers 1 en 2 van de actuele bedreigingen voor Vrijwilligersorganisaties aan, zoals ik die zie.

1. Vrijwilligers willen werk op maat.
2. Veel coördinators zijn al overvraagd.

Vandaag geef ik 4 andere bedreigingen aan. Samen 6. Ja, ik was er bijna 1 vergeten.

3 Ideale, geschikte vrijwilligers kennen jullie niet.

Het recruteren van vrijwilligers gebeurt grotendeels op basis van bekendheid met de organisatie en de doelen waar die voor staat. Mensen komen ook binnen via andere vrijwilligers die er werken. Maar stel nu dat de vrijwilligersorganisatie een juridische vraag heeft, of een PR-vraag, of er is een auto nodig met trekhaak. Wat gebeurt er? Ze maken geld vrij en betalen een jurist, communicatiebureau, huurauto. Of: ze hebben het geld niet. Het gaat niet door. Achterstand op achterstand. Alleen de grote, professionele en ruim gefinancierde organisaties overleven dit. Maar die hebben weer andere sores.

4 De subsidie wordt gekort.

Rijk en Gemeenten steken redelijk wat geld in vrijwilligersorganisaties. Particulieren ook. De begroting 2010 van de geldgevers is gemaakt, of hij is onderweg. De tering is naar de nering gezet. Veel vrijwilligersorganisaties zullen in 2010 minder te besteden krijgen dan voorheen. De "crisis" werkt nog stevig door, niets tegen te doen. (Of toch, maar dan ga ik het weer over Workpatch hebben...)

5 Het gedoe op Hyves, Twitter en andere netwerken levert steeds minder op.

Nogal wat vrijwilligersorganisaties hebben zich enthousiast op nieuwe media gestort. Meest recente hype: social media. Een netwerk vormen ze niet of nauwelijks. Er is geen gerichte functie, behalve met elkaar in contact staan. Een soort "mobiele telefoon", zeg maar.
Vergelijk dat met bijv. Marktplaats.nl: iedereen weet die site te vinden om spullen te verhandelen. Zo'n plek leken de social media heel even te kunnen innemen, maar dat is een illusie. Op Hyves, Twitter enzovoort gaat het over alles tegelijk, en over niets in het bijzonder. Dit betekent dat er nauwelijks vrijwilligers vandaan komen. En zelfs de PR-functie is zeer beperkt.

6 Goede vrijwilligers raken ontevreden en haken af.

"Vinden en binden" is het mantra van veel vrijwilligersorganisaties. Gelijk hebben ze. Maar de beste vrijwilligers zijn zich hun kwaliteiten heel goed bewust. Ze stellen redelijke eisen. Als je organisatie daaraan niet kan voldoen, haken ze af. Dat is vaak niet eens makkelijk te zien. Het ziet er dan soms uit als: "dat is zo'n nieuwe vrijwilliger die denkt dat het allemaal vrijblijvend is bij ons". Mis! Ik heb het zien gebeuren: uitstekende nieuwe vrijwilliger, meldt zich enthousiast. Krijgt eerst een algemeen mailtje: "we nemen contact met je op." Als dat dan drie maanden later gebeurt, denkt degene die echt wat in de mars heeft: "ja sorry, maar dit gaat me te traag".

De oorzaak ligt maar al te vaak bij de overbelaste coördinator, die er niet aan toekomt nieuwe mensen te verwelkomen. Ook omdat hij/zij niet weet wat hij van de nieuwe mensen kan verwachten. Dan liever de bekende mensen weer inschakelen. Het is een vicieuze cirkel. Workpatch moet het werk van coördinators gaan vergemakkelijken, dat is duidelijk de clou voor ons hier.

Tot slot

Welke bedreiging zie ik nog over het hoofd? Vul vrijelijk aan in de reacties. Of laat ons weten hoe je een bedreiging hebt getackeld, of misschien weet te ontwijken.


foto door Markusram @ flickr onder creative commons license

5 Bedreigingen voor Vrijwilligersorganisaties (1)

De toekomst biedt bedreigingen. Of "uitdagingen" of "kansen", zoals sommige mensen zeggen (om ds. Gremdaat maar eens te citeren).

1. Vrijwilligers willen werk op maat.
2. Veel coördinators zijn al overvraagd.
3. Ideale, geschikte vrijwilligers kennen jullie niet.
4. De subsidie wordt gekort.
5. Het gedoe op Hyves, Twitter en andere sociale netwerken levert steeds minder op.


1 Vrijwilligers willen werk op maat.

Kleine klusjes worden nog wel gematcht, maar de grote klussen blijven liggen. Bestuurswerk wordt wel gedaan, maar veel blijft liggen. Voorbeeld: de secretaris komt er niet aan toe de nieuwe bestuurder in te schrijven in het StichtingsRegister van de Kamer van Koophandel. Kan op termijn héél onprettige gevolgen hebben.

2 Veel coördinators zijn al overvraagd.

Ze bellen, ze mailen, ze knopen eindjes aan elkaar. Ze blijven het doen, "omdat niemand anders het doet". Ze ontlenen aan die onmisbaarheid nog een zeker eergevoel ook, maar ideaal voor henzelf en de organisatie is anders...

Helaas lijken 1 en 2 elkaar nog te versterken ook. Voorbeeld: de vrijwilliger die de vrijheid wil hebben om af te zeggen op een dag dat ze uitzendwerk kan doen - een ramp! Zodat coördinators verzuchten: "Sommige vrijwilligers denken dat dit werk zonder verplichtingen is."

Conclusie voor vandaag

Zoals je wellicht begrijpt, biedt Workpatch het hoofd aan deze bedreigingen. Maar eerst kom ik morgen of overmorgen met Bedreigingen nrs. 3 t/m 5. Op de bosbrand volgt de vuurstorm!

foto van laura*b @flickr onder creative commons license

Doe niet waar je zin in hebt!

Vroeger dacht ik dat ik een man was zonder idolen. Inmiddels heb ik er een paar.
Een ervan, Paul Graham, schreef in 2006 dat je soms even moet doen wat je moet doen, in plaats van waar je op dat moment zin in hebt.

Graham gaat uitgebreid in op wat Werk is, wat Discipline is, en waarom het moeilijk is om uit te vinden wat het werk is waarvan je houdt. Hij maakt tongue-in-cheek grapjes over bijvoorbeeld Dwangarbeid: Zou iemand bedrijfsjurist willen zijn als hij er een baantje als ober bij moest nemen om aan de kost te komen? Zoals kunstenaars doen, bijvoorbeeld? En Vrijwilligers..., voeg ik eraan toe.

Het leek me goed om Grahams essay "How to Do What You Love" hier aan te halen. Ik beloof je: meer diepgang dan je gewoonlijk tegenkomt op het web. Op zijn site kun je zien wat Graham verder is en doet. Nou, is dat een idool waar ik trots op mag zijn, of niet?

Paul Graham, foto door Dave Thomas

Moeten? Ik doe liever wat ik leuk vind

Was ik onverantwoord bezig toen ik dit twitterbericht verstuurde: "Mensen zouden moeten doen wat ze leuk vinden, hoor je vaak. Zou 't niet beter zijn te doen wat je moet doen? Vrijwilligers inbegrepen?"

VRAGEN

Dat leverde vragen op, op twitter:
Boeddhisness @tonb Wat moeten mensen dan doen als ze doen wat ze moeten doen?
Boeddhisness @tonb en de vervolg vraag hoe zouden ze zich daarbij voelen?
Boeddhisness @tonb Als je dingen doet die je leuk vindt dan wordt moeten toch mogen? En wat is het heerlijk als je iets mag ipv moet!


Ik heb geantwoord dat ik er een nieuwe blogpost aan zou wijden. Dat doe ik nu. Omdat ik het beloofd heb, moet ik dat doen.
Het beloven was vrijwillig, ik had het ook niet kunnen beloven.

Zo simpel is het volgens mij.
(1) Er is keuze in werk, er is dus een "mogen kiezen".
(2) Een keuze houdt verantwoordelijkheid in.
(3) Verantwoordelijkheid houdt "moeten" in.
(4) Het realiseren van die verantwoordelijkheid kan je wel of niet "leuk" vinden.
(5) Het doen wat je moet doen, komt voor uit je verantwoordelijkheid.
(6) Niet kiezen is ook kiezen, zoals iedereen weet die nooit gekozen heeft om... te emigreren, te trouwen of te verhuizen.

CONCLUSIE 1
(7) Vrijwilligerswerk betekent "moeten".

Tenzij er sprake is van overmacht (een orkaan, ofzo), kom je gewoon opdagen.

CONCLUSIE 2
(8) Als een vrijwilligersorganisatie onaantrekkelijke keuzeopties biedt, vinden vrijwilligers geen aantrekkelijke klus, en de organisatie mist vrijwilligers.
(9) Ik heb de verantwoordelijkheid om Workpatch zodanig te ontwikkelen dat het noodzakelijke "moeten" past bij wat mensen kiezen.
(10) Eén van de eigenschappen van Workpatch is daarom dat iemand (ook) kan kiezen voor een klus die hij of zij op dát moment wil doen.
Willen = kiezen = moeten = doen.

REAGEER MAAR
Er valt heel veel meer over te zeggen. Ga je gang in je reactie!

Illustratie

http://www.flickr.com/photos/newsgrist/ / CC BY-SA 2.0

Wie komt er even helpen? Nee, jij niet!

De oproep die moet mislukken luidt ongeveer zo: "Vrijwilliger gezocht. Ben jij die gedreven persoon die ons wil helpen met [vul maar in], neem dan contact op met die en die." Kan langer, met een heel verhaal wat je dan allemaal moet doen en kunnen.

Deze oproep kun je tegen komen:
* in het clubblaadje
* op het prikbord
* in het plaatselijke sufferdje
* op honderden websites (die van vrijwilligerscentrales inbegrepen)
* bij de stadionomroeper van de plaatselijke footbalclub (zie foto)

Twee problemen... met de oplossing

1 De vrijwilliger voelt zich niet erkend
Als je denkt (of weet) dat je een geschikte vrijwilliger zou zijn, ga je dan reageren? Misschien. Maar je kunt ook denken: "Ze weten toch dat ik dat zou kunnen doen? Waarom hadden ze mij niet eerst gevraagd?"

Best denkbaar dat de coördinator wel aan je gedacht heeft, maar jou eigenlijk niet zo geschikt vond. Ook hoor ik coördinators soms heel opportunistisch denken: "Ik ken een paar mensen die het misschien zouden willen doen, maar eerst eens kijken of er nog betere kandidaten opduiken als ik een algemene oproep doe. En zo'n oproepje kost me een stuk minder tijd dan mensen afzonder opbellen. "

Als er dan geen geschikte kandidaten opduiken, gaat de coördinator misschien alsnog bellen. Als je dan gebeld wordt, weet je dus zeker dat je niet eerste keus was. Laat die algemene oproep zijn werk maar doen, ik zeg dat ik verhinderd ben. Tja, coördinator... Wie het onderste uit de kan wil hebben, krijgt het lid op de neus.

2 De coördinator heeft geen zicht op de geschikte vrijwilligers

Probeer het maar eens bij te houden. X heeft samen met Y een prima klus geklaard. Maar hoe weet de coördinator dat, als die voor weer zo'n klus iemand nodig heeft? Dat weet hij niet. Dus plaatst hij zo'n algemene oproep. Als er niemand reageert, blijft de klus liggen. Of hij gaat het zelf doen. Of hij gaat iemand bellen die op alle klussen "ja" zegt. Onderprestatie en overbelasting liggen op de loer.

Dat kan beter

(1) Met Workpatch kan de "opdrachtgever" van een vrijwilliger (veelal de coördinator) de verrichte klus snel en zorgvuldig evalueren. Vervolgens kan hij bij nieuwe klussen op geschiktheid selecteren.
(2) De vrijwilliger krijgt de evaluatie ook te zien, en kiest of hij deze "deelt" met anderen. De ene vrijwilliger voelt zich gezien en erkend. De andere vrijwilliger ziet in de feedback ook nog een verbeterpunt. Dat laatste is erg waardevol voor vrijwilligers die het werk doen om er ervaring en kennis mee op te doen.
(3) Met Workpatch kan een coördinator een klus verspreiden onder een selecte groep mensen. De coördinator zendt dus geen oproep meer de ruimte in, maar hij hoeft ook geen lijstje met mensen af te bellen.
Als vrijwilliger zie je dat je geselecteerd bent voor die specifieke klus. Dat verandert de zaak. Nu weet je dat je gezien wordt als iemand die die specifieke klus kan klaren. En je weet dat er niet heel veel anderen kunnen reageren, maar dat het op jouw beschikbaarheid aankomt.

Coördinators en vrijwilligers! Ik kan jullie nog niet selecteren, want jullie zitten nog niet in mijn database. Zou je tóch willen reageren op deze vraag: hoe goed / prettig / nuttig vind je zo'n selectiemogelijkheid?

Ontsla een paar vrijwilligers!

Op mijn vergelijking van Vrijwilligerswerk en Dwangarbeid kreeg ik als commentaar: "Je stelt vrijwilligerswerk te vrijblijvend voor."

Veel organisaties knuffelen hun vrijwilligers. Ook de vrijwilligers die niet zo goed werk leveren. Vaak zijn ze veel te blij dat er überhaupt iemand is die de rotklus wil doen. Niet alleen sommige vrijwilligers denken "vrijblijvend", maar ook sommige organisaties!

Een vrijwilliger vragen om iets anders te gaan zoeken? "Ben je gek, je kunt een vrijwilliger toch niet "ontslaan", ze groeien toch niet aan de bomen? Deze is ervaring aan het opdoen. We geven ze een cursus. Binnenkort wordt het werk wel beter. " Ja, ja, en gij geleuft het!

Het probleem met een slecht functionerende vrijwilliger is: hij of zij neemt de plaats in voor iemand die het veel beter zou kunnen. Ondertussen zit hij of zij de kwaliteit van het werk, alsmede het imago van de organisatie te verpesten. Zonde!

De oplossing ligt in de "werving". Je vrijwilligerswerk moet zó aantrekkelijk zijn, dat geschikte mensen staan te popelen om het te doen. Eén van de beste manieren die ik daarvoor ken, is zorgen dat het werk wordt afgestemd op de wensen en capaciteiten van de geschikte personen.

Nu is het meestal andersom. Als vrijwilliger moet je je maar schikken in onprettige roosters, de samenwerking met ongeschikte collega-vrijwilligers, en gebrek aan elke vorm van erkenning van je werk. Voor je het weet moet je sneeuwruimen met iemand die daar helemaal geen zin in heeft, of er niks van bakt. Frustrerend!

Conclusie: er melden zich niet genoeg geschikte vrijwilligers. En dus durven we de mensen die we hebben niet te ontslaan, ook al voldoen ze voor geen meter. Mooie vicieuze cirkel is dat.

Als je iets doet in het Vrijwilligerswerk, hoor ik het graag. Workpatch is namelijk bedoeld om taken en vrijwilligers optimaal te matchen - daardoor het vrijwilligerswerk aantrekkelijker te maken - daardoor meer mensen te werven voor de juiste taken.

Reageren kan onder deze post. Bedankt!


foto: "Tell me, where is the love" van Tony the Misfit @ Flickr onder creative commons license

Zijn partners zo dom?

Partners denken dat zij meer in het huishouden doen dan hun partners denken dat zij doen. Dat ze samen 140 procent doen, zeg maar.

Wat zijn partners toch dom, dacht ik eerst.

Inmiddels denk ik dat ze allebei wel eens gelijk kunnen hebben. Want:
(1) Ik merk niet alles wat mijn partner doet, maar wel alles wat ik doe. Kan ik het helpen dat ik denk dat ik meer doe? We doen dus inderdaad samen 140 procent: het huishouden omvat meer dan ik wist!
(2) Mijn partner merkt wel wat ik doe, maar zij denkt dat dat mijn hobby is! Ik kook toch zo graag?! Ze heeft gelijk. Ik was zelfs best graag af, waar zij vaak helemaal geen zin in heeft.

Dit brengt mij op het punt dat wat ik als werk beschouw, voor jou misschien hobby en ontspanning is. Denk bijvoorbeeld aan Administreren, Autorijden of Afwassen. Misschien wil jíj dat als vrijwilliger doen, terwijl een ander er al lang zat van is.

Dat jij het hobby vindt, en ik werk, komt onder meer doordat jij kunt kiezen om het te doen, terwijl ik wel zal moeten.

Als vrijwilligerswerk een vrijwillige keuze is (ja toch?), dan zou je het misschien beter "vrijwilligershobby" kunnen noemen. Met alle respect, want de opdrachtgever zelf beschouwt het als werk.

Een vriend van mij ging nooit naar een sportschool, maar had een supergoed getraind lijf. Zijn geheim: af en toe als uitzendkracht trucks laden bij een grote pakketdienst. Zwaar werk, zweten en zwoegen! En geld toe! Ja, wat de één werk vindt, doet de ander voor de lol.

Stuur dit blogberichtje maar door aan zo'n sportscholier, of aan je partner, met een kusje. X

foto: weightlifting_jontunn_flickr_cc

Workpatch in 140 tekens

Vrijwilliger wil kiezen.
Momenten en taken.
24/7.
Coördinator wil kwaliteit.
Werven + binden.
Kan!
Mobiel + internet.
workpatch.blogspot.com

Toelichting
Ene Meta vroeg vanavond of ik haar Workpatch via twitter kon uitleggen.
Op twitter kan je maar 140 tekens kwijt.
't Ging!

illustratie van carrotcreative @ flickr | onder creativecommons licentie

Dwangarbeid omvormen naar vrijwilligerswerk

Het tegenovergestelde van vrijwilligerswerk is dwangarbeid.

Dwangarbeid: je bent tot het werk verplicht, op straffe van iets gruwelijks.
Vrijwilligerswerk: je kiest voor het werk, in alle vrijheid.

Dwangarbeid: anderen bepalen wat jij zult doen en hoe.
Vrijwilligerswerk: jij bepaalt wat jij zult doen en hoe.

Dwangarbeid: het werk dient niet jouw doelen, maar die van iemand anders.
Vrijwilligerswerk: het werk dient jouw doelen, evenals die van iemand anders.

Dwangarbeid: de regel in ons economisch systeem.
Vrijwilligerswerk: de uitzondering in ons economisch syteem.

Dwangarbeid: loodzwaar, grijs, deprimerend, levenslang.
Vrijwilligerswerk: luchtballonnig, kleurig, zomermiddag
(de foto is bij het opstijgen van een grote luchtballon in Oostende, zomer 2009).

Zet ik Vrijwilligerswerk nu te fleurig neer? Wat zegt dat over Vrijwilligerswerk "as we know it"?
O, en als je interesse hebt in het omvormen van Dwangarbeid naar Vrijwilligerswerk, laat je dan ook even van je horen?

Vrijwilligersorganisaties en Workpatch

Vrijwilligersorganisaties moeten altijd maar zien hoe ze aan nieuwe vrijwilligers komen. En hoe ze die mensen de goede dingen laten doen op het goede moment. Hoe ze ze met elkaar in contact brengen en laten samenwerken. Hoe ze die mensen erkennen voor hun werk. En vooral: hoe ze iedereen precies dát kunnen laten doen wat die persoon op dát moment kan en wil doen.

Er is vaak behoefte aan lange commitments (bijv. voor bestuurswerk), en er zijn een boel losse klussen in de uitvoering. Iedereen doet zijn best om te bemensen, te motiveren, te coördineren. Een boel vergaderingen, e-mails, voicemails en vaak ook teleurstellingen zijn er nodig om dingen van de grond te krijgen. Het goede doel en een goede sfeer laten die wonderen gebeuren!

Daar maak ik Workpatch dus voor. Om die wonderen vaker en makkelijker te laten plaatsvinden. Wat de realisatie van het doel dichterbij brengt en de sfeer bevordert. Van vele kanten wordt dit idee begrepen, ondersteund, aangemoedigd.

Dan moet er wel nog wat geld in gestopt worden om de software te maken. De eerste vijf vrijwilligersorganisaties die 25.000 Euro neerleggen, kunnen Workpatch dan zo van me krijgen.

En hoe haal ik die organisaties over de brug?

Na het spreken van achtereenvolgens @resourcerer, @stevenblom (ofwel @yaiks) en @reeuwijk, is het helder: ik heb een knettergoeie presentatie nodig. Iets met Powerpoint, suggereerden 2 van de 3 mannen mij. Grappig om het ooit zo verguisde presentatie-tool weer zo te horen ophemelen. Kun je Powerpoint eigenlijk op een Mac Powerbook draaien? Vast wel, een Mac kan alles.

Deze week ben ik begonnen aan die presentatie. Ik laat jullie wel meekijken en meedenken! Voor elke feedback zeg ik nu al: bedankt!

O en het Hoofd Vrijwilligersmanagement dat spontaan contact opneemt, krijgt een dikke reep Tony Chocolonely van mij. ONE for the road.

Workpatch my town (3)

Klus Stadsnatuur schoonmaken met schoolklas
Acties Schoonmaken | Werk met kinderen
Leuk Kinderen gevoel geven voor de natuur in hun eigen leefomgeving. Samen met 1 andere vrijwilliger. De onderwijzer(es) is erbij, en wij voorzien je van gereedschappen en materialen.

Tijd Maandag 26 oktober van 10 tot 13 uur.
Vergoeding Bedankt! en onkostenvergoeding vrijwilligers 1,50 Euro / uur.
Patcher Organisatie voor natuurbehoud.

Klik hier Ja, deze klus neem ik aan.



Een korte wandeling door de stad leverde veel situaties op waar je een klus voor Workpatch bij kunt bedenken. Dit was nummer 3.

Had je willen klikken? Of vooral niet? Alle feedback helpt, bij voorbaat bedankt.

Workpatch my town (2)

Klus Voetgangers tellen die door rood licht lopen
Acties Onderzoeken | Administreren
Leuk In teams van 2 observeer je vanachter het raam.

Tijd Maandag 12 september van 15 tot 19 uur.
Vergoeding Minimum(jeugd)loon + 1,50 Euro / uur.
Patcher Bedrijf voor verkeersonderzoek.

Klik hier Ja, deze klus neem ik aan.



Een korte wandeling door de stad leverde veel situaties op waar je een klus voor Workpatch bij kunt bedenken. Dit was nummer 2.

Had je willen klikken? Of vooral niet? Alle feedback helpt, bij voorbaat bedankt.

De tuin winterklaar maken

Workpatch my town (1)
Een korte wandeling door de stad levert zo veel plaatjes op waar ik de klus bij kan bedenken. Hier komt nr. 1:

Klus De tuin van de kinderboerderij winterklaar maken
Acties Snoeien | Opruimen | Samenwerken
Leuk Wij zorgen voor koffie, thee en koek. Biertje na?

Tijd Zaterdag van 12 tot 17 uur.
Vergoeding Vrijwilligerswerk.

Klik hier Ja, deze klus neem ik aan.



Had je echt willen klikken? Laat dan een commentaartje achter, ik ben benieuwd.

Social sales

Vandaag was ik op de spreekuurdag die Martijn Aslander hield in Seats2Meet.

Het was leuk te merken dat Martijn enthousiast werd van Workpatch en wat ik erover vertelde. Zijn ingeving voor de introductie noem ik nu "social sales". Wat is dat nu weer? Je doet een bijeenkomst rondom de waarde en de functie van je product (in mijn geval: het distribueren van microjobs, gigs, klusjes, geef 't maar een naam). Je nodigt je doelmarkt uit (in mijn geval om te beginnen: organisaties die veel vrijwilligerswerk te verdelen hebben). Je toont ook je product en laat de bezoekers zelf en onderling uitmaken hoe ze de zaken beoordelen. Je moet het van de enthousiastelingen hebben, altijd, uiteraard. Niet "overtuigen", mensen overtuigen zichzelf - of niet. Grappig, dat adviseerde ik altijd aan anderen, nu krijg ik het weer terug van Aslander.

Aslander was direct bereid om zelf bij te dragen aan zo'n bijeenkomst, en zag er ook een mooie manier in om het door hem in Nederland "endorsete" boek "Whuffie" van Tara Hunt aan te koppelen. We hebben dus gelijk even telefoonnummers uitgewisseld, wel zo makkelijk.

Niet onbelangrijk: Aslander gaf aan dat de applicatie bij introductie goed ontworpen en goed gedemonstreerd moet worden, anders is het "killing" (hij gebruikte een ander woord, hij is helder in zijn taalgebruik, zonder ruw te zijn. Daarbij denkt hij snel. Da's prettig praten, kan ik je verzekeren.) Right. 's Kijken wie ik in de wereld van de software-bouwers kan vinden om hier zijn schouders onder te zetten. Het denkwerk voor deze app is gelukkig gedaan: hoe het moet werken - sociaal, economisch, psychologisch, juridisch, fiscaal, technisch... Er liggen voorbeeldschermen (waar ik continu aan sleutel, perfectionistisch trekje van me...)

Schroef investeerders!

Nou, het startgeld is zo'n beetje op.
Maar ik had een goed idee.
En hier vond ik vanavond ondersteuning voor 't idee van iemand die 't wat grof zegt: Screw Investors, Get Customers: http://www.socialtimes.com/2009/09/screw-investors-get-customers/

Nu nog kijken of ik het idee kan laten werken. Here we go!

Hoe ik bloggen ontdekte toen dat weer "uit" was.

Voor die aardige mevrouw in Zeist was het in 2008 wel weer mooi geweest. Het nut van de blogsite "creatieve vakantie" viel terug tot nul. Er kwamen later heel soms nog mailtjes van mensen die hoopten dat er in 2009 nog zo'n creatieve week te beleven viel. Helaas, nee, dus dat antwoordde ik ze dan maar. Bloggen deed ik niet meer. Niet nodig. Tijdsverspilling.

Ondertussen ontdekte ik twitter en facebook en de hele reut van sociale media. Bloggen was "uit" en niet alleen bij mij. De trendy gebruikers van de nieuwe sociale media zwoeren de oude af. En een blog, dat was zó van gisteren. Tuurlijk, je kon er wat langere gedachten in kwijt, maar wie had daar nu tijd voor?

Nou, tijd was het probleem echt niet. Facebook verdrievoudigde ondertussen namelijk de hoeveelheid tijd die mensen op hun site doorbrengen. Wat je al sinds eeuwen in het media landschap ziet gebeuren, is én-én. En niet óf-óf. Herinnert u zich de komst van de televisie nog en de voorspelde ondergang van de radio? Of de komst van internet en de ondergang van tv? Of de komst van social media en de ondergang van online kranten?

Zo is het nu met de blog. Je hebt de ruimte voor je gedachten. Anderen hebben de ruimte voor hun reacties, en het lezen van elkaars reacties. Mensen brengen meer en meer tijd door met media, en meer en meer online. Allerlei behoeften kunnen ze zo vervullen, als het hun uitkomt, voor zo ongeveer noppes.

Blijft over de vraag of je bij blogger moet zitten, of bij wordpress, of bij... Het schijnt dat ik moet verhuizen naar wordpress. Misschien doe ik dat wel.

[foto door Brett L. creative commons op flickr.com]

Hoe ik bloggen ontdekte toen dat nog "in" was.

Begin 2008 begon ik mijn eerste blog op blogger. Hij heette "Creatieve Vakantie" en hij bestaat nog steeds [www.creatievevakantie.blogspot.com]. Ik maakte hem als de ultragoedkope website voor iemand met weinig budget. Een heel aardig iemand, die een creatieve vakantie aanbood (inderdaad), een week in mei 2008 in Spanje. Ik probeerde wat links te plaatsen en spendeerde een 100 Euro aan Adwords, waarvan 50 Euro met een cadeaubon van die firma met een grote G.

En verdraaid: er kwam bezoek. Er was geen mogelijkheid om online te boeken, maar je kon die aardige mevrouw bellen. Mailen kon je haar niet, dus als mensen wilden mailen, kwam dat bij mij terecht. Niet echt gebruiksvriendelijk. Soms werd er gemaild. Heel soms. Gebeld werd zij niet, behalve door mij, om te vertellen wie er gemaild had, en dat ze die kon bellen.

En verduld: er werd geboekt. Van de 8 of 10 mensen die via mijn mail-bemiddeling in contact kwamen met die aardige mevrouw, deden er 2 die vakantieweek. Voor een kleine 600 Euro, plus de reiskosten. Dat was dus zo'n 1150 Euro omzet voor circa 50 Euro cash. Leuke conversierate, als je het zo bekijkt.

Volgende keer vertel ik hoe ik bloggen herontdekte toen het al weer "uit" was.